Recibo unha mensaxe de Xaquín Campo, pola que me envía un pequeno artigo, ben xeitoso á verdade, sobre unha das experiencias infantís que xa poucas persoas teñen, nin poderán lembrar dentro de cincuenta anos. Non inclúo o artigo nin o enderezo do lugar onde se atopa. Decidín deixar de facer publicidade gratuíta e non agradecida, agás en casos extraordinarios. E non é o caso. A intelixencia do lector suplirá, de xeito que poida entender o fondo da mensaxe de Xaquín. Leamos:
Mándoche este pequeno artigo,
coas referencias da súa procedencia,
porque o considero dunha riqueza extraordinaria,
non só pola aportación etnográfica,
senón tamén pola finura de observación
no crecemento psicolóxico e equilibrado dun rapaciño do rural,
no que me vexo totalmente reflectido.
Faime lembrar a Balbino, o neno da aldea,
aquel de Memorias dun neno labrego de Neira Vilas.
Xa sei que isto hoxe non vende.
Hoxe o que prima é o bifidismo harmónico.
Mas eu prefiro non esquecerme das miñas orixes
e moito menos quero ir agochando a caluga
coma se fose vergoña nacer de onde e de que nacín.
Eis a miña fonda harmonía.
Meu pai e todos os meus foron de sempre
"enxeñeiros do nabal" e grazas a iso eu hoxe existo e resisto
e téñolles fe.
E berrarei con toda a forza da miña alma,
'semper et ubique':
"Así se fai un carro de nabo".
E diande dese carro, tirado por esas vacas,
iban guiando os meus antergos,
sempre na Galiza e sempre falando galego.
Graciñas, mundo rural. por deixarme tantas riquezas
das que podo fachendear sen complexos,
que nunca me privaron en nada de abrirme á modernidade.
Unha aperta,
e, para aumentar o humor,
proba ti tamén a facer un carriño
que ainda estamos en tempo de boas caholas,
por máis que xa empezan a estar fóra de ceifa.
Grazas a ese carriño de nabo
eu teño hoxe un recordo ben agarimoso para ti
Un saúdo
Xaquín Campo Freire
