Destrutores

Velaí os veñen arrasando

coma demos de ferro furibundo

dispostos a asinar a morte a poucos anos

dunha lingua románica, a galega,

diante da nosa cara, sen vergoña a deles,

por snobs sobre todo e por pezoña

da súa miserenta ideoloxía. Velaí

os veñen xordamente arfando,

ameazas prosmando e remoendo.

Quen os coñece? As súas nais, non poden!

Nin os seus pais na polis. Poucos anos

atrás estes premiaban

os mestres e os centros que a maiores

do que estaba disposto, promovían

o emprego do galego nos seus centros.

Agora estes seus fillos e criados,

chegados a onde

non debían nunca por negados,

eméndanlle a paxela a quen os deu

e os criou maldados.

Agora é a hora

da negra substitución!

Morre, lingua galega,

berrando ou sen berrar,

chorando ou sen chorar,

laiando ou sen laiar,

morre, dobra a cabeza,

os mortos do outro lado te saúdan

do alén do que ninguén volta a vivir:

tras sete longos séculos escrava,

venceute para sempre,

coa axuda da traizón,

a lingua daqueles que un filósofo hai cen anos

chamou un día "os homes de calzóns".

Os que te baten, sendo tan ignaros,

non saben de calzóns nin de cirolas,

só saben de vivir á conta doutros

sen senso, sen futuro, sen inferno

nin ceo, nin alma, nin entrañas.

Pobres homes e nenos e mulleres,

se din que en algo cren, din que en españa,

nin en deus, nin na paz, nin na xustiza,

son patrañas

para eles, que só queren

abusar e gozar

co sufrimento e a morte

de todo o bo que a humanidade en séculos

foi capaz de xerar e producir,

eles consumidores

deconstrutores

destrutores

desfeitores.

Pobres!

Non te quero!

Nin o título modifico. Nin comentario fago sobre o tema. Todo se entende, tan claro e ben expresado. Grazas, só digo, benquerido Xaquín, polo teu prácido e severo lamento! Copio e encolo:

NON TE QUERO!

XAQUÍN CAMPO FREIRE. NARÓN, 18-05-2010

Un día presenciei isto: un neno duns catro anos, soíño, con cara triste e agrimado, pegadiño a unha parede, con ollos moi abertos e sen bágoas ...

E na fronte del estaba un home duns trinta e cinco anos, cun grupo da súa mesma forma de proceder (non quero adxectivar), mofándose del e dicíndolle animaladas que eu non quero reproducir. Non. Non lle ían pegar. Seino.

O neno non entendía. Mas no seu corazón e na súa alma de neno de catro anos sabía que todo aquilo lle producía arrepío. Estaba sendo ameazado na súa dignidade.

Eu pasaba por alí. Presenciei a escena. Parei e fiteinos de fronte. E, de visto que non era abondo, intervín con severidade contra daquel valente e dos seus cornáns corifeos.

Cando o neno se decatou que alguén saía por el, desde o fondo da súa alma inocente lanzoulle con voz pequeniña o desafío máis grande dun pobre: NON TE QUERO. Só tiña iso. Ese día comprendín o terríbel que é que alguén te teña que botar do seu mundo afectivo por abusón.

Eu non son político, e non milito en ningunha formación política. Tampouco son economista. Sei que no ano 1929 houbo unha grande crise económica mundial que fixo tremer o mundo. Talvez agora esteamos en algo perecido. Pero das crises económicas saímos. Con moito sufrimento. Pero saímos. Eu nacín na guerra in-civil e sei a fame que pasamos en España. E da fame e da miseria saímos. Pero das miserias da guerra aínda hai esqueletos polo monte. Eu sei dalgún. E diso non todo o mundo quere saír.

“Al rey la hacienda y la vida / se ha de dar, pero el honor / es patrimonio del alma, / y el alma sólo es de Dios”(El Alcalde de Zalamea, 1642).

Sr. Feijoo, eu a vostede téñolle moito medo. Como llo teño a Dona Rosa Díez, a Don José María Aznar e á súa FAES. Que lle vou facer! E non son político. Pero menos mal que estamos en Europa; se non, teríalles verdadeiro pánico. E non porque me levasen á pobreza dos cartos. Téñolle medo porque, só co que leva feito, tennos roubado o patrimonio da alma, que xa nunca vai poder devolver. Canto dano lle fixo á fala que eu herdei dos meus devanceiros! Onte foi o día da fala e das letras galegas. Eu non quixen ir profanar o Courel. Irei só, noutra ocasión.

Xa sei que non teño poder ningún. Nin o quero. Só teño a forza feble, pero infinda, daquel neno inocente: NON TE QUERO.

Non lle discuto para nada a súa chegada democrática ao poder. É o meu Presidente e punto. Pode seguir cen anos se o pobo o reelixe. Pero o patrimonio da alma que vostede me esnaquizou, coma xabarín nun maizal, xa nunca poderá devolvermo.

NON TE QUERO. Desde o fondo da miña afectividade: NON TE QUERO. Fíxese que pra nada xulgo a súa forma de gobernar, que podo estar en desacordo. Pero hai cousas para as que non hai elección ningunha que lle dea atribucións. O patrimonio da alma só é de Deus. E vostede non é Deus. Ni de Dios ni de nadie / ni tuya siquiera. / Libre te quiero. Lembra a canción?

NON TE QUERO. Róubasme a alma. Róubasme o respiro. Por que me bota contra da parede, desprezando a miña liberdade de expresión?

“Mais son probe e, ¡mal pocado!, / a miña terra n’é miña, / que hastra lle dan de prestado /a beira por que camiña / ó que naceu desdichado”. NON TE QUERO.

Xa sei que para vostede a falta do meu aprecio como cidadán, sen máis poder que o de ser un número insignificante dun DNI, incluso o fai rir. Pero a min craváronseme na alma os ollos daquel neno impotente que, tan axiña como puido, a aquel xigante come-nenos lanzoulle o desafío máis grande que a alma dun neno pode dicir: NON TE QUERO.

Xa sei que vostede non entende esta linguaxe. Vostede non é pai. Sobre todo non é pai espiritual. Por iso destrúe sen conciencia o noso valor espiritual máis nidio: a fala, a lingua, a expresión. Para vostede todo isto son andrómenas, non ten valor. Nesa lingua choraron, riron, amaron, naceron e morreron os meus. Para vostede isto non vale nada.

Que medo me mete na alma! Véxoo vir cara a min e, no sentido etimolóxico da verba, descúlpeme, pero véxoo DES-ALMADO= SEN ALMA. Por iso lle teño medo. E xa ninguén, nin sequera vostede, nunca máis me quitarán ese medo.

Perdoe. Só lle podo dicir coma aquel neno: NON TE QUERO.

Todos tolos? Viva eu!

Todos tolos! Ou que é isto?

De Grecia se ri, abofé,

dille a Cataluña ti

víchesme cara de parvo

e despois vai celebrar

a sardiñada cos seus

e fala sen pór cancelas!

A el disque que o rexistren,

pois non ten culpa de nada,

só de vivir ben do conto

e de non mover nin palla.

Que, aínda que os gregos sufran,

ben lles está por pariren

tantas ideas perfectas

a carón das máis infectas,

por culpa deses Pericles,

Aristóteles, Solón,

Platón e mais Alexandre

e o seu pobre pai Filipo;

quen son eles comparados

con el e co grande Campos

acusado por tres traxes,

que outra vez merece oufano

ser sublime mandamáis

dos súbditos laranxados?

E que importa que os ataques

dos banqueiros e as finanzas

arruínen dunha vez,

como a Hélade morreu,

esta glorïosa España

que nos fundou Isabel

axudada por Fernando

e o seu confesor Cisner?

E que lle importa se Europa

rompe e se escascarilla

coma un castelo de area

feita por un rapaciño

un pouco antes da marea?

"Se cae o mundo a pedazos

-dixo a raposa do conto-,

déixame chantarche os dentes,

que quero morrer ben chea!"

E se en Galicia se acreta

que só os galegofalantes

cumpren medio ben o fin

dunha lei tendente a ver

igualadas en saber

e en seren ben queridas

as dúas linguas do pobo,

que pouco lle importa a el

-castelán-falante é-

pois niso ve que acontece

como pensa e lle convén!

Se non está contento alguén,

que se poña; viva eu!