quinta-feira, 7 de março de 2013

O TEMPO PERDIDO ou A VOLTA ATRÁS


Copio e encolo sen outro comento ca o de chamar a pensar o que nos acontece, agora precisamente, cando aquilo polo que tanto se loitou nos derradeiros tempos do franquismo e na transición, se está e derrubar con volta á témera situación daquela en vigor.


O TEMPO PERDIDO

XAQUÍN CAMPO FREIRE.- FONTE DA CRUZ, 10-03-2013

            Aquel profesor, D. Simplicio, era malo, malo a rabiar. A alumna, Sofía (Sabedoría), lista coma un pemento, un pouco inqueda e un moito, un moito reivindicativa. Por iso xa nin lle preguntaba. Mantíñaa en ‘offside’, fóra de xogo.
Diga vostede, alumno Rústico, cantos son os tempos verbais. Pasado, presente e futuro, dixo de cor. Moi boa a resposta, aprobou D. Simplicio.  
Moi mala, retrucou Sofía, sometida ao silencio. Fáltalle un, o máis importante. O tempo do que fala a tía Sabina de Agramonte, a nosa costureira. O tempo perdido, que con vostede á fronte vén ser o máis del.
Nin que dicir ten que aquilo non rematou así.

            Porén, se meditamos na sociedade actual, nos seus dirixentes e nas distintas institucións, non hai hoxe unha sensación xeneralizada de que o único tempo imperante é precisamente o “tempo perdido”? Vexamos.
            Ollando cara ao pasado. Cantas loitas, cantas mortes, cantas causas ficaron en puros intentos fronte aos ‘rodillos’ esmagantes do poder e dos intereses dominantes, que mesmo parece que sempre saen coa súa? Aí está o “10 de Marzo”, de FERROL 1972. Terá sido todo un tempo perdido?
            Tampouco o presente “dá moito máis de yes” como afirman, moi “orondos”, os bilingüístas harmónicos,  mostrándose  gozosos dos fracasos do informe Pisa. A culpa é sempre do galego na escola.
Non dá máis de si! Que atrasados estamos! Non si? Falando así, non pasamos máis alá dos páramos do Courel. Hai que modernizarse. Que se note que xa comezamos a falar correctamente inglés. Agora dise “dar de yes”. Que é máis  fino e distinguido, verdade?
Mas, descúbranse! Chegou o tempo do futuro perfecto. O de desasnaren as incultas masas, os pobres Calibans de A Tempestade de Shakespeare, e xa está aquí. Xa chegaron os novos profetas. Xa se está a notar. Collidas das mans e cantando triunfantes cara ao sol, chegan as leis Wert e o decreto antigalego de D. Feijoo e un tal Sr. Vázquez, que, para darlle maior timbre de honra, vanlle encamiñar agora cara ao Supremo un merecido recurso. E lembro aquilo: “Yo tenía un camarada”. Para iso, para gañar tempo, adiantándose, xa queimaron os libros de texto en galego. Para non contaminárense. “Limpia, fija y da esplendor”. Porque, con eses libros nefastos, xa “non se daba máis de yes”. E todos os outros avances de axuda social xa os pasaron pola incineradora de moda.
Ben mirado, estes, coma aquel profesor de Sofía, malo a rabiar, fannos descubrir agora o cuarto tempo verbal, o da costureira, a  tía Sabina de Agramonte: O tempo perdido. Pois con estes persoeiriños, certamente,  xa “non se dá máis de yes”.

Esperta do teu sono, Fogar de Breogán, porque os teus tempos son chegados. Non te deixes engaiolar. Aprende da tía Sabina. Volve en serio ao pasado, traballa o presente desde a verdadeira realidade túa e prepara un futuro que sexa de verdade ‘un futuro’ para todos. Sae dunha vez do tempo perdido!
E Sofía, como aprendera da tía Sabina de Agramonte, ergueu a súa voz de muller nova  berrando con rabia: Amén!