Rubén, o noso Rubén, o Rubén de toda a vida,
o que nos quere e a quen queremos,
vén de ser premiado Lingua de Ouro,
tal coma un Crisóstomo de hogano,
e ben merece parabéns.
E fronte a tanta Lingua de trapo,
estropallos das desfeitas,
que nin se atreven a comparecer,
cómpre celebrarmos estes pequenos fachos de esperanza e profecía
que veñen avanzando con forza.
A soberba do Feijoo e dos seus cobizosos seguidores
teñen os pés de barro
e asentan sobre de areas movedizas.
Dime o corazón que Galiza está a despertar do seu letargo
e que algún día VENCEREMOS NÓS!
ÁNIMO, COMPAÑEIROS!
SOMOS MOITOS.
A ALBA DE GRORIA
COMEZA A DESFACER OS FIAÑOS TRAMPOSOS
DOS FILLOS DAS TEBRAS.
A SENRAZÓN DA SENRAZÓN
TERÁ DE COMER ALGÚN DÍA
A VERGOÑA E A CARRAXE
QUE HAI EN TODOS ESTES MAL NACIDOS
NUNHA NACIÓN QUE OS ENXENDROU
PARA SEREN FILLOS DE BEN.
E HANSE VER A SI MESMOS
CUBERTOS DE INDIGNIDADE.
DEIXA QUE OS RÍOS CHEGUEN AO MAR!
AS LINGUAS DE OURO
HAN RELUCIR COMA O SOL QUEIMANTE
E PURIFICADOR DE MEIODÍA.
AO 'LUME NOVO' DE SAN XOÁN
EU XA BOTEI Á QUEIMA OS FRUTOS
DESTA MALA NABIÑA,
DE TODA ESA COUZA RILLANTE
E A SÚA RELA LORDENTA E COTROSA,
E A MIÑA TAMÉN .
UN SAÚDO E PARABÉNS PARA TODOS.
XAQUÍN.
