De Xaquín Campo Freire, novamente, recollo e espallo na pequena medida en que este humilde blogue é quen, esta xeitosa prclama:
É NATAL.
FELIZ NATAL!
Naturalmente que vos desexo saúde.
Naturalmente que vos desexo paz.
A TODOS.
E a todos o teus.
E tamén para vós,
deséxovos mil primaveras máis,
miñas queridas lingua e cultura galegas.
O primeiro mandamento:
"Só a El adorarás".
Serás libre!, dixo El.
Quérote libre.
Nin de Deus, nin de ninguén
e nin de ti,
tan sequera.
Libre!
Elaborar unha lingua,
convertela en cultura común,
leva séculos.
Facelas aptas para cantar,
para vivir,
para morrer,
para chorar
para trunfar,
para falalas,
para escribilas....
Para que iso sexa real,
cómpre sermos libres!
É cousa de xeracións tras xeracións.
É patrimonio común.
É misterio sagrado.
Conservalas,
recrealas,
enriquecelas...,
custa sangue, dor e bágoas.
E longos séculos
de pouso,
de consensos
e de esforzos,
Nelas están os inicios
dos procesos máis nidios
de todo un pobo:
Canto fomos,
canto somos
e canto os que veñan serán.
Velaí a nosa historia.
O que se foi facendo
secularmente
como tarefa común,
abonda un pequeno intre
para botar todo a perder.
Abonda con que chegue un iluminado
e chame
"Desván de los Monjes"
a quen o pobo, de sempre,
bautizou como "Sobrado".
Cústame crer no Deus,
que me vai facendo libre
e me esixe liberdade.
O que si teño moi claro
e que abomino dos ídolos:
Dos que matan as mulleres,
dos que abusan dos vellos e dos meniños...
E, posto a abominar de ídolos,
Abrenuntio:
de Feijoo e de Jesús Vazquez.
E non soporto as traizóns
do socio-lingüista Lorenzo,
que “promocionan” en Brasil
a lingua que aquí perseguen.
Ben pouco lles custa e de paso viaxan.
Mentireiros!
Que forza tan destrutiva teñen estes ídolos!
Porén,
se a teñen,
e porque hai adoradores.
Eles,
os ídolos,
no fondo,
non son ninguén.
Nós, si que somos
os babecas e babiáns.
Desperta do teu sono,
Fogar de Breogán!
Para María e Xosé non houbo lugar en Belén.
Xesús tivo de ir nacer fóra,
ben lonxe,
nas afóras das contornas.
Para a lingua galega e a súa cultura
non hai lugar no corazón dos ben situados.
Tampouco nos Pazos dos novos Herodes,
nin nas novas Sinagogas.
Nin cabo dos Sumos Sacerdotes.
Non hai lugar para ningún pobre,
para ningunha pobreza.
A lingua galega,
secularmente,
ficou lingua de pobres,
dos sectores empobrecidos.
Por iso ninguén a quere ao seu lado.
E así llelo dicimos,
aos que nacen,
xa de nenos.
Introxectámolles
"ab initio"
a auto-xenreira.
Un pecado orixinal.
Disto tamén abrenuntio!
Igualiño que no discurso de poderosos.
A crise actual
vén ser por culpa:
dos traballadores,
dos labregos
do seguro dos mariñeiros,
dos parados,
dos presos,
da sanidade,
das escolas,
dos.....
sempre dos pobres
e das causas dos empobrecidos.
Pobres e estranxeiros.Viúvas e orfos.
Vén de vello.
De todos eles arreo a Biblia nos fala.
Coma Xesús de Nazaré.
Desprestixiados.
De Nazaré pode saír algo bo?
Era Gal-lileo.
Da Galilea.
Da Gal-lizia.
Non era da "pura" "Judea"
Nin sequera
un herexe Samaritano.
Como van A FAES,
Gloria Lago,
Corina Porro,
Paco Vázquez....,
as burguesías de finas pelaxes,
cregos e bispos,
todos moi ben situados,
políticos de galería,
etc. ...
mancharse “co dialecto”
e dar lugar aos apestados?
Xa sexan
SIDA,
doentes,
problemas do leite,
reclamos das feministas,
presos,
parados,
despedidos,
negros,
estranxeiros...,
galego falantes,
o crego de Xestoso...
Na sociedade dos "bonitos",
novamente,
"non hai lugar".
Neste ano e medio,
tan só uns poucos
fixeron máis mal
para as nosas lingua e cultura
do que todos os inimigos dos tempos pasados.
Queimaron libros de texto.
Non hai lugar para os escritores da lingua ‘vernacula´.
Non é rendíbel, é noxenta,
minorizada.
Propia dunhas “minorías levantiscas e ideoloxizadas”.
Eles non teñen ideoloxía?
Meus pais e meus avós e os meus devanceiros todos
eran levantiscos por falaren en galego?
Xa vexo que non son un “pura sangre”.
“Ata lle dan de prestado
A beira pola que camiña
A quen naceu desgraciado."
O galego "mancha" o inglés,
que eles, "acomplexados",
só falan con aire tejano.
Por iso hai que vetarllo aos noso meniños.
Fagamos uns “pura raza”.
Porén a culpa é dos adoradores.
Xa o dixo hai cen anos
Edward Bellamy
no conto "O mercado",
levado logo ao teatro.
Tamén a culpa é común.
O mercado ten outras leis.
No portal de Belén,
na noite
fría e sen luz,
en completo desamparo,
quen apareceu?
A "resistencia".
Os que velaban no monte,
con paz e humanidade, uns gandos,
que seguro que eran doutros.
O máis baixo do pobo,
os que non servían para outra cousa,
os que falaban na lingua do común:
Pastores,
ovelleiros e ovellas,
leite e mel silvestre.
E sobre todo
corazóns de humanidade.
Por iso,
baixaron á aquela cabana,
feita á presa
de xestas, labazas
e codesos,
e foron capaces de facer festa
arredor duns pobres
que tiñan un neno envolto
nun capizos mal enxoitos.
Eles, que tantas veces
viron parir ovellas,
que sabían de acoller e recoller
os añiños recén nados,
para alentarlles a vida...
Como ese guarda civil
que, hai uns días,
lle deu quentura
ao meniño de nai negra,
parido nunha patera.
Como Agustín Fernández Paz,
que cantou un vilancico de resistencia:
Non quero premios que me cheguen
manchados no sangue da miña lingua,
que esmorece
por mans de quen,
á conta dela, medran e fan carreira.
Eses saben de nacementos.
Por iso souberon estar presentes.
Nós agora disfrazámolos de anxiños,
con asiñas de veludo,
así xa é cousa deles.
Para iso están.
Son anxiños.
Corren raudos e veloces
e voan a canto dan.
Porén nós:
“E vai ti saber quen son eses forasteiros?”
“A ver quen metes na casa?"
En que lío nos meteron!
A escusa está ben pensada:
Que veñan os anxiños!
Cáritas. Reto. Funeraria.
Os de guarda. A parteira...
Os que alí apareceron,
foron vulgares pastores
das montañas de Belén,
que por suposto nin falaban inglés
nin no cultísimo hebreo.
Falarían nun castrapo
daquel vulgar arameo,
pasado polo corazón:
E foron quen de facer
daquela noite unha festa.
Esa é "a resistencia".
A dos que velan.
"Galiza canta ao Neno"
"Temos futuro, temos mañá."
Así cantaron e fixeron profecía
Suso Mato e Fuxan os Ventos.
En tempos de crise,
hai unha lingua e unha linguaxe:
A da resistencia.
Un pobo
que se resiste
a ser aniquilado,
destruído,
desprestixiado,
acaba gañando.
Xa abonda de complexos impostos!
Que mágoa!
Quixera verte,
meu amig@,
libre,
sen ídolos,
neses Portais de Belén.
E por moitos anos
coincidir contigo.
Daquela, fálame sempre,
en calquera lingua do mundo,
que as entendo todas desde o corazón.
Porén, se é que me queres ben,
fálame nesa lingua melosiña
que celestiais armunías ten,
Fálame na linguaxe da terriña.
Porque son testemuña,
de que Deus non persegue ningunha
e fala na de cada quen,
porque: Deus tamén fala galego.
FELIZ NATAL
E BO ANO 2011!
AMIG@!
Do teu amigo,
Xaquín Campo Freire.
Sem comentários:
Enviar um comentário