Desalmados

Copio encolo un novo contributo do amigo Xaquín Campo Freire. Máis unha denuncia da destrución do máis íntimo e valioso patrimonio do pobo galego, a súa lingua e cultura.

DES-ALMADOS

XAQUÍN CAMPO FREIRE.- FONTE DA CRUZ, 25-01-2011.

A “Perica” era atolada e moi larpeira. Un neno de sete anos arma moi pouco e a vaca ben o sabía.

Miña tía tivera un derrame cerebral e había que atendela en todo momento. Meu avó tiña 94 anos. Miña irmá, a máis vella, tiña 11 e de súpeto houbo de converterse en ama de casa e atender as outras dúas nenas, de 5 e 2 anos, e a enferma. A nosa nai e o noso irmanciño pequeno finaran había uns meses. Esa era a nosa realidade existencial.

Aquel era un día de moito apuro. Tiñamos xente de fóra axudando non sei agora en que traballos dos que se facían en común. O noso pai andaba moi triste e non daba feito. Por iso me pediu que me fixese cargo aquel día das catro vacas na Pena do Bueiro. Eu entendía ben o problema. Pero a Perica escapoume e foi larpar, atrapallar e larfar os nabos á Leira do Camiño, a do tío Rufino de Pedra Pequena. Por máis que corrín, a vaca fixo un verdadeiro estrago. E, para que a desfeita fose menos visíbel, arrinquei como unha ducia de nabos ao salteado e cun canoto grande transplanteinos de espicho. Cousas dun neno de sete anos! Ao día seguinte estaban pampos. As pegadas da vaca marcaban o recorrido e os nabos comidos daban conta da zaragallada. Fíxena boa! Eu falláralle ao meu pai. Tiven medo. Calei. Non dixen nada na casa. Non quería engadir máis tristezas.

Pasados tres días, chegou á casa Rufino moi enfadado. Relatoulle a meu pai toda situación e coa aguillada na man pretendía que meu pai me breara para darme un bo escarmento.

-Mira, Rufino, vas á miña Leira do Cuco e, cando queiras, apáñala toda enteira. O de pegarlle ao neno, permíteme que sexa da miña exclusiva responsabilidade. Xa me abonda coa que me está caendo.- Así lle falou o meu pai con moita seriedade.

A tía Sabina de Agramonte era costureira. Estaba na casa arranxándonos roupa, pois non tiñamos quen nolo fixera. Nunca vin unha muller con tanta enerxía. Ergueuse e púxolle os puños na cara a Rufino. Díxolle que era un malnacido e chamoulle desalmado. Foi a primeira vez que eu escoitei esa palabra. E entendina.

Por que me vén agora á memoria este sucedido da miña infancia? Vou reproducir un titular que lin hai días pasados:

“Yo sé que en la política hay gente capacitada, honesta, trabajadora y comprometida. Pero no me engaño. ¡También hay muchos desalmados que especulan con el bien ajeno, con las riquezas nacionales y con la Madre Naturaleza!”

Consultei a definición da RAE: “Desalmado, -da. (Del part. de desalmar) 1. adj. Falto de conciencia. 2. adj. Cruel, inhumano. 3. adj. ant. Privado o falto de espíritu.”

E pensei na forma de tratar a lingua e cultura galega por parte dos políticos da nosa Comunidade e mesmo do Estado. Incluso por un grande sector da poboación. Noutro dicionario aparece a explicación da etimoloxía: “Sen alma”. E decateime de que a un pobo non lle pode pasar cousa peor do que perder a alma. Estaremos sendo todos uns ‘des-almados’? Estaremos todos vendendo a nosa alma ao diaño?

Asistimos a cotío ao espectáculo de como ante o patrimonio espiritual común e secular da nosa Comunidade entran estes señores como a “Perica” no nabal. Fan unha auténtica desfeita. Abusan de que un neno orfo, un pobo avellentado, é quen ten a misión de coidalo. Non teñen paraxe. Só deixan detrás as pegadas das súas malas artes e poñen a andar todas as aguilladas para brear a nosa cultura, a nosa lingua, os nosos nenos, e a toda a cidadanía, quen, medorentos, calamos, calamos e calamos.

Corremos aceleradamente a ficarmos todos DES-ALMADOS. Cantos Rufinos de Pedra Pequena todos os días! Pegar, brear, destruír, arrasar! Só saben facer iso: DES-ALMAR! Cando aparecerá unha tía Sabina de Agramonte que nos diga e lles diga: DES-ALMADOS!

Esperta pobo galego, que te deixan sen-alma!