domingo, 13 de setembro de 2009

Non é para tirar foguetes

O evidente fracaso das Jornadas Bilingües organizadas pola Deputación de Pontevedra en comuñón con GB, que por riba deixaron unha mancha de vergoña no historial prestixioso do Museo de Pontevedra, non é razón para saltarmos de contento ou tirarmos foguetes ao ceo estrelado. É, pola contra, motivo abondo para comenzarmos a pedir contas aos que con suma inxustiza e senrazón están contribuíndo, por medio de actividades coma esa, a atizaren o lume do conflito lingüístico existente desde hai tempo no país. É preciso seguir denunciando cada intento de dividir o noso pobo en dous, aínda que resulte un fracaso. Cómpre pór en evidencia a inxuria a Galiza e á súa xente cando se promove a desafección, mesmo o noxo verbo do seu pasado, da súa lingua e da súa graza.


Se o que pretenden é deixar ben patente a existencia de dúas comunidades lingüísticas no país, iso xa case o teñen conseguido; coa impagábel axuda do PP, por certo. Se, non conformes con iso, tencionan enfrontar nidiamente esas dúas comunidades lingüísticas e de as faceren impermeábeis, a ruindade da proposta é imperdoábel. Non hai modo de entender que esa fractura se estea a promover desde institucións que, coma a Xunta ou a Deputación, deberían labourar a prol da unidade de Galiza e da comunidade provincial de concellos, respectivamente. Aínda que fose bo aguzar a contradición para facilitar a súa resolución, é ben que sexa a autoridade pública quen o faga?


Aguzar as contradicións e desenmascarar a situación conflitiva non nos semella conveniente, cando menos no momento actual. Ben sei que algunhas voces, desde a parte favorábel á lingua galega, se pronunciaron en senso contrario nestes meses, pensando que só así tomaremos cumprida conciencia da situación real e, consecuentemente, nos disporemos a afrontala coa estratexia e os medios axeitados. Se cadra, levan razón. Aínda no caso, tratándose de realidades tan íntimas e sagradas, relativas á identidade e á convivencia, coido que lle hai que esixir á autoridade non intervir. Ou intervir o menos posíbel.


Alguén me poderá obxectar que unha das funcións dos partidos políticos é tomar postura perante as contradicións sociais e tentar de acadar a resolución que lles parece mellor. Pódese engadir que, cando están no goberno, é o momento apropiado para a poren en práctica. Así e todo, en cuestións fundamentais para a unidade e identidade do pobo, cómpre andar con moitísimo tino. O gobernante, unha vez elixido, debe mirar ante todo polo ben do suxeito colectivo, isto é polo pobo sobre o que goberna e exerce a súa autoridade. Se o levar a cabo o programa do seu partido trae aparellada, como un dos seus efectos buscado ou non, a destrución do pobo ou un grave enfrontamento civil no seu seo, o auténtico servidor público debe depoñer o programa do seu partido a fin de preservar a entidade, identidade e unidade do seu pobo. Semella un principio fundamental da deontoloxía do gobernante.


No referente á lingua, a inclusión foi a orientación sabiamente escolleita na Lei de Normalización Lingüística. A inclusión sociolingüística tende a facer das dúas comunidades lingüísticas case unha soa, imbricándoas e interrelacionándoas de tal xeito que se facilite ás persoas monolingües, ou bilingües con desequilibrio, o paso de unha á outra comunidade sen privilexio nin desigualdade para ninguén. A consecución deste obxectivo faise imposíbel sen que toda a poboación, como ideal -ou tan sequera a súa parte meirande e máis visíbel, en realidade-, coñeza abondo as dúas linguas, as poida empregar espontanea e libremente -calquera das dúas e en calquera ocasión- e de feito faga uso efectivo desa capacidade.


A actual política do goberno galego e, como se ve, tamén da Deputación de Pontevedra, busca, con máis ou menos conciencia do que fai, unha resolución do conflito lingüístico que favorece a exclusión, xebramento e inimizade entre as dúas comunidades lingüísticas existentes en Galiza. Aparte da ruindade de tal empeño -pola ruína que vai supór para a unidade do pobo-, é evidente a súa inxustiza, debido á total irreciprocidade que o caracteriza. A comunidade galegofalante terá menos dereitos do que a castelá, pois os seus individuos, ademais de estaren obrigados a aprender o castelán, non se poden librar de o empregaren pasiva e activamente. Por forza, a comunidade galego falante é unha comunidade inmensamente permeábel verbo da castelán falante. O inxusto da irreprocidade está aquí. Se vai adiante a política lingüística do actual goberno autonómico, a comunidade lingüística de castelán falantes galegos xebrarase cada vez máis da galego falante e farase impermeábel á nosa lingua. É totalmente inxusto! Cómpre denuncialo.

quarta-feira, 9 de setembro de 2009

Tira para alá, que me lixas


Pois vai agora e resulta
que o bipartito e o franquismo
son condenados por inmersores
ou afogadores e atafegadores
de falantes e de linguas. E quen son os que o afirman?
Os inmersores en castelán, herdeiros nesa angueira
do franquismo e moitos -ismos:
enriquismo-tamarismos, fernandismo-isabelismos,
carlismo-primeirismos e filipe-segundismos,
fernandismo-setimismos, aznarismos
e outras herbas. Oh vergoña,
ubinam gentium moras?
Ai verdade, u-la túa casa,
pois xa non moras na irmaindade?

terça-feira, 8 de setembro de 2009

Que saberán estes de lingüística!


Ai vós, os que pasades sen mirardes,
atendede e dicide
se hai senrazón maior do que esta nova
que coa lingua de Galicia fan Feijoo e o seu goberno!
E sae o conselleiro de Cultura defendendo
o que non ten defensa. Que sabe el
de conflito e de lingüística? Nin res!
El e mais outros
están aí postos polo goberno -nunca mellor
dito!-
mellor lles fose en ocasións calar
a boca! Líbrase entón un de dicir
palabras que denotan que non sabes
nin do que falas!
E logo esoutras
que bota por un cano Ruiz Rivas
mareando perdices e coellos,
perito en converter os enunciados verdadeiros
en restas de palabras nas que locen falsidade ou sen sentido.
Ai que monstros de lóxica e linguaxe
produce a ideoloxía cando coce
en mentes onde a crítica e o rigor non rexen!

segunda-feira, 7 de setembro de 2009

A RAG, desenganada, asegunda

A RAG xa non a enganan, hora era.
Seica, despois daquel primeiro valente manifesto,
desde a Xunta lles deron algunha esperanza
de que o león era menos fero do que semellaba.
Moitos sabiamos que era fero,
tanto que a fereza lle vén de lonxe e fóra,
de Rajoy e Génova, da FAES e dos "media" nacionalistas españois,
todos eles con embaixadas entre nós,
con axencias e axitadores entre nós,
e eses non ceden nin cesan de remachar no cravo,
e Feijoo, e Vázquez, e Negreira, e López Chaves, e Ruiz Rivas e moitos máis
son os axentes encargados de facer esa política:
"Delenda est lingua galaica!"
E a iso chámanlle liberdade.
Liberdade, a dos que saibamos dicirlles "Non!"
Non a dos que nos queren facer calar.