quinta-feira, 23 de dezembro de 2010
Bo Nadal á nosa lingua
sexta-feira, 17 de dezembro de 2010
O galego, para o Brasil!
“Lorenzo anima en Brasil á promoción do galego”
XAQUÍN CAMPO FREIRE.- NARÓN, 16-12-2010
Altamente conmovedor, non si? Se me tocase en sorte o premio gordo da lotaría, con toda unha serie no meu poder, non podería recibir neste Nadal mellor nova do que esta que se publica hoxe en varios xornais dixitais. Velaquí dúas mostras:
“O secretario xeral de Política Lingüística, Anxo Lorenzo, animou os responsables dos centros de estudos galegos de Brasil “a continuar coa proxección exterior da lingua e da literatura galegas” (Vid. Cultural galega.- EDUCACIÓN.- (XOV.16.12.2010 < LV.- Galicia.- p. 7. Do grupo El Progreso de Lugo).
Mas non vos pára aí a cousa. Postos a ser creativos, atentos á novidade:
“iniciativa.- “Ademais, Política Lingüística pon en marcha un novo servizo para que, previo pago, os nenos reciban unha carta de resposta dos Reis Magos, personalizada e en galego. A través da web www.cartadosreismagos.com, os pais e nais poden solicitar o envío, previo pago, dunha carta para os seus fillos, asinada polos Reis Magos. Por primeira vez, ademais, ofrécese en galego e na rede. (Vid. REDACCIÓN.- GaliciaHoxe.com.- xoves,16-10-2010 .- Maré | RSS. Do grupo El Correo Gallego.)”
Altamente conmovedor, non si? Este señor ten méritos sobrados para conmovernos. El é coartífice dese marabilloso Decreto da eliminación e persecución do galego na escola en toda Galiza, porque aquí o galego desestrutura os meniños.
E no Brasil? Non compares! Que lles vas pedir aos do Brasil? E se se contaminan, alá eles! Para iso son do hemisferio sur. Os microbios, levalos lonxe.
Antes disto, O Señor Lorenzo xa visitou e falou cos bispos da Galiza para que, coma os mariñeiros de Viveiro, “todos metidos nun bote”, convenceran o Papa para que dixese dúas palabriñas neste non eufónico enxebre. Os bispos non discorreran tal. Porén, eles, todos submisos, coma nas novenas, cumpriron o prometido. “Fai xestos. Os pequenos xestos son importantes.”
Este señor si que ten ideas. Sodes uns murmuradores! Moléstavos porque se move, fai cousas, gasta ben os cartos de todos, viaxa, merece a nómina. Ata pon os Reis Magos ao servizo dos nenos galegos por medio dos pais e nais para que reciban postais.
Que máis queredes, malditos murmuradores! Que non merecedes nada! Isto si que é empregar ben os cartos en tempos de crise. Isto si que promove o bilingüismo harmónico. Para que queren os nenos da Galiza esforzárense en estudalo nas escolas se xa reciben en cómodas e triviais postais de resposta? E, ademais, como teñen que pagalas previamente, que saiban o que vale un ‘peine’! Le Nouveau Galicien Sans Peine. (El nuevo gallego sin esfuerzo, Métodos Lorenzo. Secretaría General de La Política de la Lingüístca). Así non se desbalde. Isto é administrar.
E, item máis, non sexades uns perversos pervertidos. Que sigan crendo nos Reis Magos, que así, xa por maxia, danche o galego por verniz. Total, para o que vale! Xa o dixo o Sr. Secretario Xeral de Política Lingüística, D. Anxo Lorenzo, home honrado onde os haxa. Con el coincide o Sr. Aznar. Por iso o escolleu o Sr. Feijoo para promover e enxalzar en Galiza o galego. E ben se notou o que avanzou. Ïades tan lanzados que menos mal que se vos puxo control. Dentro de pouco esfachabádesvos todos con tanta velocidade. Acougade un pouco!
Murmuradores de patacón! Nunca estades conformes. Xa Franco o dixo durante corenta anos: “Non dades aprendido nunca!”
quarta-feira, 10 de novembro de 2010
segunda-feira, 11 de outubro de 2010
O primate que fala
sexta-feira, 8 de outubro de 2010
Fidelidade á lingua propia
quarta-feira, 15 de setembro de 2010
Querer, e non poder!
domingo, 8 de agosto de 2010
Estas dous últimas
quarta-feira, 21 de julho de 2010
Galicia gana concellos
Galicia gana Concellos
Galicia perde habitantes, pero gana Concellos, así o reflicte o BOE do 29 de xuño de 2010. Os trece novos concellos pertencen todos á provincia de Ourense, pero, como corrixir é cousa de sabios, a Consellería de Economía e Industria, seguramente por razóns económicas, deixou a progresión en catro concellos, polo de agora.
Os novos concellos non aparecen nos mapas nin na historia de Galicia; aínda que para mudar a historia, chegou Feijoo a Galicia en comisión de servizos e, polo camiño que leva, todo será novo baixo o sol do noroeste peninsular. O despegue científico iniciouse hai pouco tempo co descubrimento de Desván de los Monjes; pero, como a ciencia avanza unha barbaridade, mediante probas do carbono 14 xa reinventamos El Juncal de Espadañedo, La Calle, antes A Rúa; A Bolla e o Bollo, antes A Bola e O Bolo; La Colina de Miño e Colina del Valle, antes Castrelo de Miño e Castrelo do Val; moi orixinal e despois dunha profunda investigación puido localizarse La Finca, antes Leiro. A Veiga, Verea, San Cristovo de Cea, Monterrei, Vilardevós e Vilamartín tamén sufriron ataques destes ignorantes iconoclastas da toponimia e da lingua galega.
Calquera principiante sabe que os tradutores automáticos conducen automaticamente a solemnes disparates; polo tanto, non facer unha revisión posterior indica unha inmensa frivolidade e unha monumental incapacidade.
Posiblemente, o máis conveniente para Galicia sería a destitución do adestrador e de toda a súa equipa.
sexta-feira, 25 de junho de 2010
Rubén, "Lingua de Ouro"
sexta-feira, 21 de maio de 2010
Destrutores
quarta-feira, 19 de maio de 2010
Non te quero!
NON TE QUERO!
XAQUÍN CAMPO FREIRE. NARÓN, 18-05-2010
Un día presenciei isto: un neno duns catro anos, soíño, con cara triste e agrimado, pegadiño a unha parede, con ollos moi abertos e sen bágoas ...
E na fronte del estaba un home duns trinta e cinco anos, cun grupo da súa mesma forma de proceder (non quero adxectivar), mofándose del e dicíndolle animaladas que eu non quero reproducir. Non. Non lle ían pegar. Seino.
O neno non entendía. Mas no seu corazón e na súa alma de neno de catro anos sabía que todo aquilo lle producía arrepío. Estaba sendo ameazado na súa dignidade.
Eu pasaba por alí. Presenciei a escena. Parei e fiteinos de fronte. E, de visto que non era abondo, intervín con severidade contra daquel valente e dos seus cornáns corifeos.
Cando o neno se decatou que alguén saía por el, desde o fondo da súa alma inocente lanzoulle con voz pequeniña o desafío máis grande dun pobre: NON TE QUERO. Só tiña iso. Ese día comprendín o terríbel que é que alguén te teña que botar do seu mundo afectivo por abusón.
Eu non son político, e non milito en ningunha formación política. Tampouco son economista. Sei que no ano 1929 houbo unha grande crise económica mundial que fixo tremer o mundo. Talvez agora esteamos en algo perecido. Pero das crises económicas saímos. Con moito sufrimento. Pero saímos. Eu nacín na guerra in-civil e sei a fame que pasamos en España. E da fame e da miseria saímos. Pero das miserias da guerra aínda hai esqueletos polo monte. Eu sei dalgún. E diso non todo o mundo quere saír.
“Al rey la hacienda y la vida / se ha de dar, pero el honor / es patrimonio del alma, / y el alma sólo es de Dios”(El Alcalde de Zalamea, 1642).
Sr. Feijoo, eu a vostede téñolle moito medo. Como llo teño a Dona Rosa Díez, a Don José María Aznar e á súa FAES. Que lle vou facer! E non son político. Pero menos mal que estamos en Europa; se non, teríalles verdadeiro pánico. E non porque me levasen á pobreza dos cartos. Téñolle medo porque, só co que leva feito, tennos roubado o patrimonio da alma, que xa nunca vai poder devolver. Canto dano lle fixo á fala que eu herdei dos meus devanceiros! Onte foi o día da fala e das letras galegas. Eu non quixen ir profanar o Courel. Irei só, noutra ocasión.
Xa sei que non teño poder ningún. Nin o quero. Só teño a forza feble, pero infinda, daquel neno inocente: NON TE QUERO.
Non lle discuto para nada a súa chegada democrática ao poder. É o meu Presidente e punto. Pode seguir cen anos se o pobo o reelixe. Pero o patrimonio da alma que vostede me esnaquizou, coma xabarín nun maizal, xa nunca poderá devolvermo.
NON TE QUERO. Desde o fondo da miña afectividade: NON TE QUERO. Fíxese que pra nada xulgo a súa forma de gobernar, que podo estar en desacordo. Pero hai cousas para as que non hai elección ningunha que lle dea atribucións. O patrimonio da alma só é de Deus. E vostede non é Deus. Ni de Dios ni de nadie / ni tuya siquiera. / Libre te quiero. Lembra a canción?
NON TE QUERO. Róubasme a alma. Róubasme o respiro. Por que me bota contra da parede, desprezando a miña liberdade de expresión?
“Mais son probe e, ¡mal pocado!, / a miña terra n’é miña, / que hastra lle dan de prestado /a beira por que camiña / ó que naceu desdichado”. NON TE QUERO.
Xa sei que para vostede a falta do meu aprecio como cidadán, sen máis poder que o de ser un número insignificante dun DNI, incluso o fai rir. Pero a min craváronseme na alma os ollos daquel neno impotente que, tan axiña como puido, a aquel xigante come-nenos lanzoulle o desafío máis grande que a alma dun neno pode dicir: NON TE QUERO.
Xa sei que vostede non entende esta linguaxe. Vostede non é pai. Sobre todo non é pai espiritual. Por iso destrúe sen conciencia o noso valor espiritual máis nidio: a fala, a lingua, a expresión. Para vostede todo isto son andrómenas, non ten valor. Nesa lingua choraron, riron, amaron, naceron e morreron os meus. Para vostede isto non vale nada.
Que medo me mete na alma! Véxoo vir cara a min e, no sentido etimolóxico da verba, descúlpeme, pero véxoo DES-ALMADO= SEN ALMA. Por iso lle teño medo. E xa ninguén, nin sequera vostede, nunca máis me quitarán ese medo.
Perdoe. Só lle podo dicir coma aquel neno: NON TE QUERO.