Destrutores

Velaí os veñen arrasando

coma demos de ferro furibundo

dispostos a asinar a morte a poucos anos

dunha lingua románica, a galega,

diante da nosa cara, sen vergoña a deles,

por snobs sobre todo e por pezoña

da súa miserenta ideoloxía. Velaí

os veñen xordamente arfando,

ameazas prosmando e remoendo.

Quen os coñece? As súas nais, non poden!

Nin os seus pais na polis. Poucos anos

atrás estes premiaban

os mestres e os centros que a maiores

do que estaba disposto, promovían

o emprego do galego nos seus centros.

Agora estes seus fillos e criados,

chegados a onde

non debían nunca por negados,

eméndanlle a paxela a quen os deu

e os criou maldados.

Agora é a hora

da negra substitución!

Morre, lingua galega,

berrando ou sen berrar,

chorando ou sen chorar,

laiando ou sen laiar,

morre, dobra a cabeza,

os mortos do outro lado te saúdan

do alén do que ninguén volta a vivir:

tras sete longos séculos escrava,

venceute para sempre,

coa axuda da traizón,

a lingua daqueles que un filósofo hai cen anos

chamou un día "os homes de calzóns".

Os que te baten, sendo tan ignaros,

non saben de calzóns nin de cirolas,

só saben de vivir á conta doutros

sen senso, sen futuro, sen inferno

nin ceo, nin alma, nin entrañas.

Pobres homes e nenos e mulleres,

se din que en algo cren, din que en españa,

nin en deus, nin na paz, nin na xustiza,

son patrañas

para eles, que só queren

abusar e gozar

co sufrimento e a morte

de todo o bo que a humanidade en séculos

foi capaz de xerar e producir,

eles consumidores

deconstrutores

destrutores

desfeitores.

Pobres!