Unha reflexión moi atinada

Hai veces que o que un quixese dicir, o le escrito por outro con sensatez. Na forma e en certos recantos do razoamento, poida que un diferise un pouco. Porén cadra un consonte con todo o esencial. E o esencial deste artigo é algo moi serio e razoábel. No medio da senrazón que nos envolve, agradécese. E un chama a pensar sobre o asunto. Non é unha broma! A diferenza principal co teor do artigo de Diego Taboada é que me semella innecesariamente equidistante entre os "uns" e os outros, o que resulta abondo inxenuo; non sempre, nunha relación de rivalidade, a razón se reparte a partes iguais, e neste caso hai claramente asoballadores e asoballados, por moito que algúns asoballados se excedan, ocasionalmente, na reacción. Non é o mesmo ofender ca defenderse. Con iso e con todo, leamos primeiro e deixemos que o lido nos faga pensar. Será despois cando poida ter senso a expresión do noso pensamento. A ocasión hai que lla agradecer a:

Diego Taboada

Galegofilias, galegofobias e exilios

http://www.xornal.com/opinions/2009/11/18/Opinion/galegofilias-galegofobias-exilios/2009111700304558192.html

O noso pensamento sobre o tema:

Como adiantei enriba, non é o máis común que, nunha situación obxectiva de conflito, as dúas partes teñan a mesma forza e a mesma razón. Moi adoito acontece que a que ten máis forza, é precisamente a que menos razón ten, a máis inxusta tamén. Situarse por riba do conflito e nunha posición de equidistancia entre as dúas partes, semella á primeira impresión unha actitude xusta e razoábel. Aparencia enganosa é. A xustiza salomónica é sorprendente, fainos escatalar os ollos e apampar o seso; porén, por moi cativos que eramos cando nos presentaron o caso como admirábel, aos que xa de pequenos sentiamos rebulir por dentro o becho do sentido crítico, sen sabermos moito nin por que, aquilo non nos convencía. Como ía ser xusto partir polo medio e repartir a partes iguais o que, a simple vista, non pertencía senón a unha das partes do litixio? E, maiormente, que xustiza é esa que, para ser tal, antes de o devolver ao seu dono destrúe o ben reivindicado! Unha falsa xustiza. Por iso mesmo, a parte que estaba na senrazón se amosou conforme. Secomasí, Salomón soubo reaxir e darlle o neno á verdadeira nai. Pois, no caso do noso conflito, ben pode suceder o contrario. A equidistancia, en principio, non é bo comezo.

O conflito lingüístico e cultural que vivimos en Galicia, ten xa case seis séculos de duración. O momento actual do mesmo é especialmente grave, pois a parte máis podente do mesmo reforzouse e disponse a darlle á parte máis débil o golpe fatal. Propor algo así como que a síntese entre ambas as posicións se resolva ao cincuenta por cen a prol e en contra de cada unha, cadraría moi lonxe da equidade. Suporía dar por boas as conquistas logradas deica aquí, desde unha inxusta posición de forza, pola parte máis forte. Sería ademais unha ilusión, toda vez que as causas -tamén as pretensións- dunha e doutra parte son inversamente desiguais: unha reclámao todo sen concesión ningunha para a outra parte, entrementres que esta reivindica case unicamente o dereito a ser respectada e non invadida no seu ser máis íntimo e irrenunciábel.