Aos dous igual!

Fagan os valenciáns, se quixeren, do seu saio un saco.
Salven ou perdan a súa lingua, cóidena ou abandónena, alá eles.
E elas. Nós pouco temos ou nada que aprender da súa política lingüística
e non estamos dispostos a sufrir que o goberno da Xunta
adopte para nós o seu modelo. Como imos reaxir?

Entre as moitas posíbeis accións e medidas de resitencia,
unha sería semellante á levada a cabo por esas familias valenciás
que piden para os seus fillos a docencia na lingua orixinaria da comunidade
cunha demanda que excede en moito a oferta da administración.
Isto, claro está, se aquí se impuxer a elección de prazas escolares
en función da lingua vehicular do ensino-aprendizaxe;
o que debemos é antes de nada evitar tal situación;
nunha clara opción por dividiren a sociedade galega entre galegófobos e galegófilos,
quizais coa esperanza de que a parte dos primeiros, que é a deles, resulte maioritaria,
semellan dispoñérense a nola impor.
Se llelo deixarmos levar a cabo,
farán, xa o veredes, coma en Valencia: ofrecerán moitas máis prazas de ensino
en castelán do que en galego. Buscarán a maneira de que os consultados
respondan o que eles queren. Ou interpretarán os datos á súa maneira,
a máis conveniente para os seus intereses.
Como imos impedilo?

Teremos de lanzar entre as clases populares
e no sector ilustrado das clases máis acomodadas
unha campaña tendente a frustrar os fins
da consulta que se proxecta propor ás familias sobre as súas preferencias lingüísticas no ensino.
Teremos que facer chegar aos pais e nais unha chamada de alerta
para que non piquen no engado.
Haberá que lles suxerir varias artes efectivas a ese fin.
A de deixar en branco ou con raia os items referentes á lingua é unha.
Outra, a de respondelas todas favorábeis á lingua galega.
Outra, a de responderen como fan os meniños pequenos
cando lles preguntan a quen queren máis: a papá ou a mamá?
Os máis espelidos deles logo aprenden a dicir,
sinceros ou mentireiros, moi prudentes: "Aos dous igual!".

Nós tamén. Non lles entremos no xogo. Deixémolos sós
coas súas teimas monolingües so a aparencia mentida de bilingüismo.
O bilingüismo déixano para nós, mentres non morramos,
e para os poucos descendentes nosos que manterán a súa fidelidade á lingua dos devanceiros
mentres esta exista, é dicir, no entanto non desaparece esluída ou esmagada
baixo a marea enchente da lingua castelá sobre a terra e o pobo de Galicia.

Ou quen sabe se entre uns e outros non faremos o milagre
de inverter o proceso agora en marcha e volveremos ver a nosa lingua
nun posto cando menos parello en aprezo, coñecemento e uso
ao da lingua castelá.

Mais iso non se fará sen nós,
sen estudo e sen o traballo de moitos.

http://www.elpais.com/articulo/Comunidad/Valenciana/demanda/clase/valenciano/desborda/oferta/Generalitat/elpepusocedu/20090528elpval_14/Tes