Tamén a nós nos doe

Tanto nos doe a alma, amigo,
que xa non nos deixa ser bos como es ti
aínda, perdoa que cho diga.
Tanto nos doe e tan ofendida a temos
que non podemos, coma ti, chamarlle
"querido presidente" e darlle as grazas, de que?
Non sei se por unha atávica convicción
de que as persoas constituídas nos degraus
máis altos da autoridade pública
están consagradas dalgún xeito
-"pola graza de Deus" ou "polo pobo soberano"-,
algúns aínda tendemos a ver esas persoas
facendo abstracción do partido, a ideoloxía e os intereses,
tantas veces obscenos, que representan e defenden.
Porén, xa imos comprendendo que
os que ofenden tan gravemente o máis sagrado
da alma dun pobo como é a súa lingua enferma e pobre,
e con ela as nosas, pobres, de utentes desprezados,
non merece aquel respecto e consideración.
Abonda con non o ofendermos
e perdoarlle as súas ofensas.
Nin, por sermos cristiáns,
se nos pide máis, benquerido Xaquín.
Secomasí, coido que as túas achegas
son merecentes de se coñeceren polos visitantes deste blogue.
Por iso as copio e encolo aquí:

"Doeuche algunha vez a alma?
Eu podo confesarche que desta vez si que sei o que é iso.
E como se trata dunha alma colectiva non teño máis remedio
que comunicalo cos que eu considero amigos da alma,
que forman comigo esa alma colectiva e entrañábel,
que afunde no máis profundo das entrañas.
Non podo entender que se nos teña tanto odio, auto-odio,
simplesmente por falar no de nós.
Non podo entender esa persecución e afán de aniquilación.
Non podo entendelo e non me dá a gana de entendelo.
Agora entendo a Celso Emilio.
Nunca pensei que volvería ser verdade canto el deixou en profecía,
cumpríndose á letra cada verso, cada sentimento expresado:


Lingua proletaria do meu pobo
eu fáloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garavata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente miña
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.

Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estupidos,
non falo prós baleiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de bolboretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ó mar, ise camiño...

"Non podo entender que esta inxustiza poida ir e estar nun programa electoral
dun partido que se di civilizado.
Non podo entender que media Galiza soubera o que votaba.
Si. Dóeme a alma.
E por iso así llo escribín ao Presidente,
e coméntoo contigo, porque sei que tamén sofres.
Pero collidos das mans, faremos un camiño na noite,
e dime o corazón
que VENCEREMOS NÓS!
Unha aperta e grande amizade.

Xaquín C. F. "


“Só se ve ben cos ollos do corazón”, Sr. Presidente.

XAQUIN CAMPO FREIRE. (Narón, 13-05-2009).

Son galego falante desde neno. Tiven a sorte de nacer galego de aldea, e no noso rural. Aí aprendín unha cultura multimilenaria que xa case desapareceu. Son fillo de labregos e nunca nos avergoñamos de selo. Témolo por moita honra, porque honrados nos aprenderon a ser.
Algunha vez fun votante dalgún candidato do seu partido, porque vin nel un home honrado na defensa do común.
Comprendo de Rosa Díez e dos dela que se apunten ao reparto da tarta. Xa sabemos da súa procedencia o dos seus procederes. Son os seus pouco claros intereses.
Non debera ser así no seu caso. Pois non comprendo en vostede, nin no Sr. Rajoy, ese odio. Gardei o seu discurso inaugural. E estudieino polo miúdo. E neste particular non me resulta san nin para min, nin para nós, nin para a nosa Comunidade Galega, nin para España. Ou polo menos dá esa impresión polos ataques e pola xenreira que manifesta contra de que os nosos nenos aprendan galego e mesmo de que os maiores o sigamos a falar.
Vólvome sentir perseguido. Pero desta vez polo meu Presidente. Polo Presidente da miña querida Autonomía Galega.
Non. De vostede nunca o facía. Trabuqueime. Trabuqueime gravemente.
Tamén son castelán falante e que ninguén mo ataque. É idioma meu. É idioma de inmensa cultura. Pero que ninguén me veña vendendo o favor de dicirme que se leva mal coa miña lingua nai. Non se estorban. Entre eles enriquécense. Apoiánse. Compleméntanse. Porque tamén o galego e lingua de cultura. E coma que non o fora. Un idioma é tan cultura coma o que máis.
Aos meus antergos, algúns analfabetos por falta de medios, porque fomos pobres, a eles débolles a vida e o ser, o sentido común por arrobas e tamén saber perdoar tantos abusos e afrontas daqueles que os humillaron e enganaron co: Hable usted en cristiano”. Ben. Pois nunca deles escoitei tantas tropelías como vostede nos colga. Nunca deles renegarei. Nunca.
Nótase que viviu moito tempo fóra e fíxolle mal. Eu tamén vivín fóra por varias veces. Nunca tal indixestión contra do meu e dos meus padecín. Todo o contrario. Aprendín canto valía ser galego. Canto valía ter unha fala compartida con cento trinta millóns dos da galaico-lusofonía. E canto estimei saber a cultura e a lingua castelá. E tamén o inglés.
Nunca me contrapuxeron ningunha lingua. Pero si que sempre me avisaron daqueles que prevaléndose da lingua nos quixeron asoballar e enganar. Anque por unha vez sexa faltar á modestia debo confesar que gosto dos idiomas e sonme familiares un grupiño deles, para lelos e con eles entenderme. Tamén para axudar a moitos irmáns que, coma nós, andan en terra estraña.
Manéxome pasablemente ben nas linguas clásicas e teño certos coñecementos da lingua hebraica. Nunca o galego me estorbou. Todo o contrario. Favoreceume moito a súa fonética, máis ampla ca do castelán, e mesmo o seu léxico e estrutura sintáctica. Tamén para o inglés e o alemán.
E o galego non foi dos que menos me serviu. Pero ademais e que é o dos meus, o que me “domesticou”, coma a rosa do Principiño ou coma o Raposo cando lle dixo: “Só se ve ben cos ollos do corazón, porque o esencial e invisíbel para os ollos da cara.”
E advertiulle: “Os homes esqueceron esta verdade. Pero ti non a debes esquecer.” “Es responsábel para sempre daquilo que domesticaches. Es responsábel da túa rosa.”
Si querido Sr. Presidente. Vostede tamén é responsábel do coidado esmerado da lingua que recibiu en custodia agarimosa e crecente.
Percátase da orixe común etimolóxica da rosa do Principiño e do nome da nosa Rosalía? “ Ti es e vas ser responsábel da túa rosa.” E a historia vaille pedir contas.
As outras rosas non estaban domesticadas. Tal vez á Rosa Díez si lle vaia mellor como vostede está a facer.
Graciñas, Sr. Presidente.