Manifestacións preventivas

Carta aberta ao secretario xeral de Política Lingüística

"Respeto el derecho a manifestarse. Pero fue una manifestación preventiva. El gobierno no había tomado ni una sola medida. Las manifestaciones preventivas nos meten en una dinámica peligrosa." (Anxo Lorenzo, El País 23-05-2009, "Galicia", p. 3)

Meu señor:

Da media ducia escasa de manifestacións en que participei en toda a miña vida, dúas foron "preventivas" como vostede di. Quere saber cal foi a outra? Aquela en que nos mobilizamos contra unha "guerra preventiva", lémbrase? Daquela, Bush e os seus compadres "no había(n) tomado ni una sola medida", aínda.

Que significa iso de que "las manifestaciones preventivas nos meten en una dinámica peligrosa"? Por onde venta o perigo? Non quererá dicir que as masivas manifestacións ("preventivas") celebradas en todo o mundo escontra o propósito de encetar a guerra ("preventiva") de Iraque foron a causa principal ou desencadeante de todas as mentiras, morte, sufrimento, gastos e inxustizas que traería consigo, a maior desvergoña da humanidade nos últimos trinta anos? Seguro que non. Apenas o coñezo, señor; mais por referencias, mesmo anteriores á actual lea en que se/nos meteu, teño entendido que é vostede máis intelixente. Porén, en confianza llo digo, por máis que eu quixese aplicarme a sentenza "Intelligenti pauca", sabe vostede que non dou cachado o que quixo dicir co seu aserto? Nin comprendo en que datos basea, por indución supoño, a formulación desa suposta verdade universal. Nin de que premisas a deduce se foi por dedución como chegou a ela. Deixoume parvo, sabe? Dun xeito semellante desaprobaban aquelas manifestacións os partidarios da guerra, aquí en Galicia xustamente os dirixentes dese partido cuxa política lingüística se dispón vostede a secundar. Aínda hoxe non foron achadas tan témeras armas de destrución masiva, ou xa lles esqueceu? E aínda hoxe é o día en que o pobo que padeceu a negra guerra, leva no fondo da alma gravados a morte, o sufrimento e tantas dores, que endexamais lles esquecerán!

Agora voulle dicir por que estiven nesa manifestación "preventiva". Brevemente: porque lles teño medo, a vostedes! E, se por breve non o entende, explícollo, amplifícollo, glósollo... Por iso non ha ser a falta. Así como a escusa da guerra de Iraque non era máis do que unha cesta de mentiras, no noso caso a guerra que vostedes anuncian contra a protección e promoción da lingua galega, toma como pretexto dúas inmensas falsidades. Unha, que se dá a imposición do galego nos centros educativos e noutros ámbitos onde se desenvolve a vida social. A única lingua que nesta terra se impuxo e impón, non só secularmente senón tamén no momento presente, é a castelá. Non terei que lle dar datos ou que? Ben os coñece, como sociolingüista. Ou quizais non, quero dicir os datos do día a día nos colexios, institutos, etc. Investigue, investigue, que achará precisamente o contrario do que lle di o seu goberno. Se quere guías, doado lle será achalos.

A outra falsidade é esa especie que anda por aí correndo, inxenuamente crida por algunhas persoas das que non cabía esperalo, de que a presenza do castelán en Galicia está ameazada. Mi madriña! Seica xa non hai vergoña? Se polo menos dixesen a verdade eses promotores e asinantes do manifesto famoso...! Que cal é a verdade? Que o que se busca é, como propugna abertamente a FAES, substituír o galego polo castelán canto antes; que tal obxectivo responde a unha idea de España rixidamente unitaria; que, por iso mesmo, toda a súa fundamentación é ideolóxica sen máis. Pura ideoloxía nacionalista española e conservadora! A primeira falsidade, por certo, asenta no mesmo fundamento ideolóxico. E, igualmente, busca a substitución do galego polo castelán.

Entón, eu téñolles medo sabendo que, ás claras ou disimulando, vostedes vanlle facer á lingua galega un dano irreversíbel. Deica tal punto se resisten a ver o pobre e enferma que está, que endealí lle van negar o dereito a alimento e medicinas ao cincuenta por cento co castelán. E non veñan con escusas de que as linguas non teñen dereitos, con iso de que só os teñen os individuos. As linguas teñen moitos máis dereitos do que as ideoloxías, no nome das cales unhas linguas son fornecidas e outras desfornecidas. O primeiro dereito dos individuos, cidadáns que son e xa non súbditos, é o de non seren enganados e conducidos polas ideoloxías a unha visión falseada da realidade social.

E, finalmente, nós tamén temos dereitos, os que aprendemos a falar en galego e levamos unha vida afeitos á imposición do castelán en todas partes: ao primeiro na igrexa e na escola, onde non se usaba outra; despois en todas partes que non fose a familia, a fala informal na aldea ou no barrio...; é dicir, nos xornais, na radio, na televisión, na publicidade, na administración... A excepción, mesmo despois das medidas normalizadoras, é tan ridícula! Hoxe, ata nos comercios das vilas; xa case en ningures che falan galego. E eu mesmo, que son desde hai corenta e cinco anos galeguista, estudoso autodidacta da lingua galega, mestre e promotor do seu uso e coñecemento en ambientes diversos, confésolle que me paso ao castelán máis veces, pois véxome obrigado a facelo -por respecto ou por algo semellante-, moito máis adoito do que logro, falando eu galego, atraer os meus interlocutores á miña lingua. Mesmo na aula, onde se supón que o mestre tería de impor a súa autoridade noutro senso, nos casos maioritarios en que os alumnos se expresan espontaneamente en castelán impartíndose a materia en galego, os máis exixentes non pasamos de lles suxerir "Mellor en galego!". Os galegofalantes tamén temos dereito, enténdeme? O de falar e o de que nos falen en galego, que esta é outra, sabe? Desde que comezou esa ofensiva escontra nós, xa hai máis dun ano, aumentou o número de funcionarios públicos que non nos falan galego, non o sabía? Non imos ter medo!?

Sobre todo tememos, ventámola xa acontecida á volta dun tempo non longo, a morte da nosa lingua por desuso e consunción! Vostede que aínda é novo, chegará a ver as vésperas se non o día.

Atentamente,