A lingua, a silveiral

Recibo este correo de Xaquín Campo Freire,
no que me achega unha nova contribución súa á reflexión
sobre a praga que enriba de nós caeu e da nosa lingua
desque os novos gobernantes da Xunta entraron no seu herdo a cobadazos.
Tamén eu tiven a idea de escribir sobre o tema concreto:
a incoherencia de tanto reloucamento polo da Torre de Hércules
ao mesmo tempo que se deixa que caian para sempre
as pedras vivas do edificio da nosa lingua. E veña lerios
sobre o milagre da conservación do máis antigo faro romano en actividade!
As linguas románicas sono! Son faros romanos en actividade
e focos dunha luz moito máis necesaria para a vida e a dignidade
dos pobos que as falan. Desapareceron desde as raíces nalgunhas terras,
na antiga Dalmacia, un supoñer, atafegadas pola supersición doutras linguas.
En Galicia estase a cumprir unha das derradeiras fases dese proceso.
A lingua galega está a desaparecer atafegada pola superposición da lingua castelá.
Superposición e substitución. Dúas dinámicas cómplices e complementarias.
Foi lento o proceso ata hai unhas décadas. Agora é rapidísimo!
O que dela fica na realidade do pobo, na fala popular,
é xa logo unha morea de cascallos da súa ruína, un pardiñeiro, un silveiral,
de onde estes señores van levar, para certificación definitiva desa ruína,
o blasón mesmo do seu nome, desde onde silentemente reclama aínda
os dereitos da súa dignidade. Coma a torre de Mandiá.
E coma tantas outras! Cómprenos berrarmos tamén nós
e, superándomos a anguria e a mágoa, traballarmos en polo menos
manter un recunchiño das ruínas algo limpo e xeitosiño.
Para refuxio e acobillo dos derradeiros, nós, en canto non morremos.
Escríbeme Xaquín:

Nunca tanto me doeu algo aló no fondo colectivo de min mesmo.
Pásame o mesmo que coa inxustiza, a fame e a miseria do mundo.
Ficaremos calados?
Podemos seguir así?
Cando o noxo é moito, provoca náusea.
Xa é un problema de dignidade do nós.

Perdoa se che fago esta confidencia.
Non aturo máis este desacougo.
Teño de verbalizalo. Dicirllo a alguén, a "Deus fratresque Galleciae".
Algún día haberá outra revolta irmandiña, sen paus nin picañas?

Unha aperta.
E cóidate, que non é ben viver anguriados.

Xaquín.

HAC LUCE! PARABÉNS!

XAQUÍN CAMPO FREIRE. 30-06-2009

O Campus Universitario de A Coruña, que inclúe Ferrol, ten como anagrama A Torre de Hércules e como lema, HAC LUCE!: Con este facho, con esta luz, con este guieiro! Parabéns! Que a UNESCO a teña declarado patrimonio histórico cultural da Humanidade non é só unha honra e fachenda para todos, senón unha grandísima responsabilidade de conservación para todas as xeracións anteriores, actuais e vindeiras e así per saecula saeculorum, polos séculos dos séculos e para as xeracións das xeracións das xeracións.

Canto patrimonio histórico temos derrubado para facer valados ou mesmo para empedrar camiños! Dóeme a alma ollar para o Pazo dos Mandiá, cuberto de silveiral, xa sen paredes. E para colmo, hai coma uns oito anos, alguén, parece que da familia, chegaron e, sen máis responsabilidade, arramplaron co escudo da tal liñaxe, que é do patrimonio histórico de Ferrolterra e da Galiza, empezando por Mandiá. Ulo hoxe o tal escudo? Non hai dereito! Somos un pobo sen autoestima, sen sentido da responsabilidade do común. Así nos vai! Ninguén dixo nin chío.
O mesmo está a pasar co galego: Chegan uns señores e fan con el o mesmo ca os do escudo de Mandiá. Ímolo consentir? “DENANTES MORTOS QUE ESCRAVOS!”

Sr. Presidente da Xunta e Ilustres Conselleiros, Sr.Valedor Pobo, (desvaledor?), Sr. Vázquez “J”esús, Sr. Lorenzo e todos cantos estades perseguindo e esnaquizando a lingua galega, canto me asemellades aos do Pazo de Mandiá: Converter todo nun silveiral! Entrades coma xabarís nas pataqueiras. Esa é a conciencia de herdeiros que tendes? Dilapidar o sagrado patrimonio de xeracións e xeracións. Todos os vosos devanceiros e predecesores, coma os meus, foron creadores e conservadores da máis eximia expresión oral do noso común. Por que esa vergoña, por que ese complexo, por que ese autoodio que fai que cuspades na faciana aos vosos e aos nosos avoengos? O dano e desprestixio que xa fixestes en tres meses é infinitamente superior a cantos ataques puido sufrir a nosa fala en toda a súa historia, incluíndo a Ditadura. Quen lle vai dicir hoxe a un neno ou rapaz que estime a súa cultura cando os persoeiros responsábeis que están á fronte a asoballan de tal xeito?

Enchésevos a boca falando da Torre de Hércules. Pura hipocrisía! Está aí a pesares dos intentos de destrución. Grazas ao mundo do mar. De non ser así, xa habería algún “cordial”, “bilingüe” ou “conciliador” que lle tivese botado o ollo para unha urbanización ultra modernista.

Falades de galeguismo “cordial”, “conciliador”, para mellor darlle morte. Non, amigos. Vós sodes mutantes. Volvéstesvos dextrocárdicos, tendes o corazón ao revés de todo o mundo. Queredes cubrirvos co aquel de que só vós sabedes e cultivades idiomas, que só vós estimades o castelán. Non insultedes para encubrir o voso lingüicidio. Os únicos bilingües, de verdade, somos os galego falantes. Da noxo escoitarvos, como desestruturades a sintaxe galega de sempre, que mal colocades os pronomes átonos, como cambiades sen vergoña os xéneros das palabras, etc., etc.! E facédelo en público, ostentando autoridade. Temos dereito a esixirvos dignidade, respecto e algo de exemplo, non si? Non. Non sodes modelo de nada se non é pola destrución e desestruturación. A lingua galega non é tan importante coma a Torre de Hércules? Non é vosa. É patrimonio da humanidade. Non dos deshumanizadores. É patrimonio de todos, voso tamén. Pero, por iso, é responsabilidade sagrada de todos, vosa tamén. Se as xeracións anteriores fixesen o que vós estades a facer coa lingua non só non habería premio da UNESCO, é que xa non habería nin solar, nin rastro, nin restos históricos. Ímolo consentir? “Denantes mortos que escravos!” Castelao dixit.